Ministerstwo Finansów nie zamierza likwidować „kilometrówki” dla pracowników wykorzystujących samochód prywatny do celów służbowych i nadal nie widzi potrzeby podwyższenia stawek kilometrówki. Natomiast w MF trwają prace nad kompleksową zmianą zasad zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z samochodami osobowymi wykorzystywanymi do prowadzenia działalności, co de facto oznacza likwidację „kilometrówki” w obecnym rozumieniu dla osób prowadzących działalność gospodarczą.

Stawki kilometrówki bez zmian od 2007 roku

Od 2007 roku nie uległy zmianie wysokości stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, według których pracodawca pokrywa koszty używania pojazdów prywatnych używanych przez pracowników do celów służbowych określone w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy(Dz. U. Nr 27 poz. 271, z późn. zm.).

Od 2007 roku stawki za 1 kilometr przebiegu pojazdu wynoszą:

1) dla samochodu osobowego:

• o pojemności skokowej silnika do 900 cm³– 0,5214 zł,
• o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm³– 0,8358 zł,

2) dla motocykla – 0,2302 zł,

3) dla motoroweru – 0,1382 zł.

Warto zauważyć, że rozporządzenie Ministra Transportu z 23 października 2007 r. wykreśliło z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 25 marca 2002 r. przepis przewidujący coroczną waloryzację tych stawek wg wskaźnika inflacji.

Stawki te są ważne również dla przedsiębiorców, bo stanowią podstawę obliczenia limitów zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków na eksploatację samochodów osobowych niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych firmy (w tym też stanowiących prywatną własność przedsiębiorcy).

Ministerstwo Finansów nie chce zmiany stawek kilometrówki

Ministerstwo Finansów od lat konsekwentnie prezentuje stanowisko niechętne podwyższeniu stawek kilometrówki.

W latach 2012-2015 dominowało wyjaśnienie, że „budżetu nie stać na podwyżkę stawek kilometrówki”. I mimo, że ówczesne Ministerstwo Infrastruktury przygotowało nawet projekt nowego rozporządzenia z podwyższonymi stawkami, to jednak „siła perswazji” Ministra Finansów okazała się decydująca.

W 2016 roku Ministerstwo Finansów nadal nie chciało podnieść stawek kilometrówki ale zmieniła się nieco argumentacja. Zdaniem MF zwiększenie stawek kilometrówki spowodowałoby wzrost wydatków jednostek budżetowych i kosztów działalności firm.

Warto też przypomnieć, że w lipcu 2016 roku wpłynął do Sejmu poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o transporcie drogowym, przewidujący m.in. przewidujący podniesienie stawek kilometrówki. Projekt został skierowany do prac w Komisji Infrastruktury, 24 maja 2017 r. została powołana Podkomisja nadzwyczajna do rozpatrzenia projektu. W dniu 18 lipca 2017 r. podkomisja zakończyła pracę nad projektem, przekazując go wraz ze sprawozdaniem do dalszego procedowania w ramach prac Komisji Infrastruktury. Rada Ministrów w dniu 20 kwietnia 2017 r. przyjęła negatywne stanowisko do ww. projektu. W maju 2017 r. miało miejsce pierwsze czytanie tego projektu i od tego czasu nic się w tej kwestii nie zmieniło.

W odpowiedzi Ministra Finansów z 25 lipca 2018 r. na interpelację poselską nr 23651 w sprawie kwoty limitu za 1 km przebiegu pojazdu prywatnego użytego do celów służbowych padły jeszcze inne niż dotychczas argumenty przeciw podwyższaniu stawek kilometrówki.

W tej odpowiedzi Minister Finansów podkreślił, że popiera negatywne stanowisko Rządu do ww. poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o transporcie drogowym (druk 819). Zdaniem Ministra Finansów główny argument podnoszony przez wnioskodawców, tj. wzrost kosztów eksploatacji samochodów osobowych (ze szczególnym uwzględnieniem wzrostu stawek OC), w kontekście „kilometrówki”, rozumianej jako wykorzystywanie samochodu prywatnego do celów służbowych, nie jest do końca właściwy. Jeśli samochód jest prywatny, to szereg kosztów (utrata wartości, OC, badanie techniczne, raz do roku wymiana oleju i filtrów, sezonowe wymiany opon, itd.) właściciel ponosi niezależnie od tego czy auto jest używane do celów służbowych, czy nie.

Minister przyznał, że kilometrówka jest prostą formą rozliczania kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych ale jest to jednocześnie swoista ulga podatkowa, którą firmy nauczyły się efektywnie wykorzystywać

Minister Finansów zauważył praktykę firm (przykładowo nawet w Poczcie Polskiej SA w odniesieniu do kurierów i listonoszy) , które wymagają od pracowników (kandydatów do pracy) posiadania samochodu osobowego z przeznaczeniem do realizacji zadań służbowych. Z takimi pracownikami zawierane są umowy użytkowania samochodu prywatnego do celów służbowych, na podstawie których wypłaca się comiesięczne świadczenie „kilometrówkowe” w maksymalnych, dopuszczalnych przepisami, limitach. Co istotne, w ramach limitu jest ono nieoskładkowane i nieopodatkowane a dla pracodawcy stanowi koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Ministra Finansów sytuacja, w której pracodawca przerzuca na pracownika obowiązek zapewnienia podstawowych narzędzi, niezbędnych do wykonywania obowiązków służbowych na rzecz pracodawcy (np. obligatoryjne posiadanie środka transportu) jest nie do przyjęcia na gruncie prawa pracy i stanowi wypaczenie idei „kilometrówki”.

W świetle takich praktyk rynkowych podwyższanie stawek kilometrówki nie jest zdaniem Ministra Finansów celowe, a skutki zmiany stawek „kilometrówki” byłyby dla finansów publicznych wielomilionowe (ubytek dochodów podatkowych i zwiększone wydatki sektora publicznego).

—

Żródło

https://ksiegowosc.infor.pl

Podatnicy mają prawo do odliczenia VAT naliczonego wykazanego na otrzymanych fakturach (o ile oczywiście dokumentują one wydatki dające prawo do odliczenia VAT naliczonego oraz zostały poprawnie wystawione) także w sytuacji, gdy będą one archiwizowane wyłącznie w formie elektronicznej (także na serwerach znajdujących się poza Polską). Jednak w takim przypadku podatnicy mają obowiązek przechować faktury w podziale na okresy rozliczeniowe, w sposób zapewniający łatwe ich odszukanie, zapewniając autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność tych faktur od momentu ich otrzymania do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Ponadto podatnicy VAT muszą umożliwić organom podatkowym i skarbowym bezzwłoczny dostęp on-line do tych faktur, pobór i przetwarzanie danych w nich zawartych.

Z taką tezą podatnika zgodził się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w indywidualnej interpretacji podatkowej z 3 października 2018 r. (sygn. 0114-KDIP1-3.4012.438.2018.1.JF).

Digitalizacja obrotu dokumentów księgowych

O interpretację wystąpiła spółka z branży transportowo-logistycznej, która planuje zrezygnować z praktyki przechowywania dokumentów otrzymywanych w formie papierowej i wdrożyć system elektronicznej archiwizacji dokumentów zakupowych.

W tym celu dokumenty księgowe m.in. faktury, faktury korygujące, noty księgowe, rachunki („Dokumenty”) dotyczące rozliczeń z kontrahentami otrzymane zarówno elektronicznie, jak i papierowo mają być przechowywane wyłącznie w formie elektronicznej w systemie informatycznym (SAP), którego serwery znajdują się w Danii. Ponadto, Spółka zamierza zwrócić się do kontrahentów z prośbą o przesyłanie większości Dokumentów wyłącznie w formie elektronicznej na dedykowany adres e-mail.

W przypadku faktur i innych dokumentów księgowych otrzymywanych przez Spółkę nadal w formie papierowej, będą one niezwłocznie skanowane i przesyłane przez jej pracowników na ww. dedykowany adres mailowy przy użyciu specjalistycznego sprzętu i oprogramowania.

Każda faktura, zarówno przesyłana bezpośrednio przez kontrahentów, jak i przez pracowników Spółki po jej zeskanowaniu będzie rejestrowana w skrzynce odbiorczej dedykowanego adresu mailowego.

Zapisane w systemie informatycznym Dokumenty będą przechowywane w formie nieedytowalnej w formacie *.tiff, co skutkować będzie niemożliwością modyfikacji ich zawartości.

Forma elektronicznego przechowywania dokumentów pozwoli (np. na żądanie organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej) na bezzwłoczny dostęp online do przechowywanych w formie elektronicznej dokumentów księgowych, a także umożliwi bezzwłoczny ich pobór i przetwarzanie danych z nich wynikających. Faktury będą mogły zostać przedłożone na wezwanie organu podatkowego na dwa sposoby: poprzez udostępnienie dokumentu w formie elektronicznej lub wydruku dokumentu z elektronicznego archiwum.

Spółka zapewniła także, że sposób elektronicznego przechowywania dokumentów pozostawać będzie w zgodzie z wymogami art. 106m, art. 112, art. 112a ustawy o VAT, a w szczególności ewidencje prowadzone dla celów rozliczania VAT oraz wszystkie dokumenty, w szczególności faktury, związane z tym rozliczaniem do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego będą przechowywane:

1. a) w podziale na okresy rozliczeniowe,
2. b) w sposób zapewniający łatwe ich odszukanie, autentyczność pochodzenia, integralność treści i  czytelność tych dokumentów – w szczególności faktur.

Przechowywanie faktur VAT w kraju i za granicą

Na podstawie art. 112a ust. 2 ustawy o VAT, podatnicy posiadający siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju są również zobowiązani do przechowywania faktur (zarówno wystawionych przez siebie, jak i otrzymanych od kontrahentów) na terytorium kraju. Ale zgodnie z art. 112a ust. 3 i ust. 4 ustawy o VAT wymogu tego się nie stosuje, jeżeli faktury są przechowywane poza terytorium kraju w formie elektronicznej w sposób umożliwiający naczelnikowi urzędu skarbowego, naczelnikowi urzędu celno-skarbowego, dyrektorowi izby administracji skarbowej lub Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej, za pomocą środków elektronicznych, dostęp on-line do tych faktur. Podatnicy mają obowiązek zapewnić ww. organom bezzwłoczny dostęp do faktur, a w przypadku faktur przechowywanych w formie elektronicznej — również bezzwłoczny ich pobór i przetwarzanie danych w nich zawartych.

Prawo przechowywania faktur wyłącznie w formie elektronicznej przy zachowaniu określonych wymogów potwierdzone jest w szeregu interpretacji podatkowych Dyrektora KIS. Można tu przykładowo wskazać:
— interpretację z 10 maja 2018 r., sygn. nr 0112-KDIL1-3.4012.167.2018.1.IT, w której organ stwierdził, że „(…) przechowywanie Faktur przez Spółkę w opisanej formie elektronicznej zapewniającej autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność tych dokumentów, a także umożliwiającej dostęp do tych Faktur na żądanie odpowiednim organom wskazanym w art. 112a ust. 3 ustawy (przy spełnieniu przesłanki dotyczącej dostępu on-line do tych Faktur za pomocą środków elektronicznych tym organom) — jest zgodne z powołanymi przepisami. Tym samym spełnione zostaną warunki określone w art. 106m, art. 112 oraz art. 112a ustawy.”;

— interpretację z 8 marca 2018 r., sygn. nr 0114-KDIP1-3.4012.542.2017.2.JF, w której organ uznał, że „(…) przechowywanie dokumentów (faktur, faktur korygujących) przez Spółkę w formie elektronicznej zapewniającej autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność tych dokumentów, a także umożliwiającej dostęp do tych faktur na żądanie odpowiedniego organu skarbowego będzie zgodne z powołanymi przepisami. Zatem przechowywanie faktur i faktur korygujących w elektronicznej formie (pliki PDF) spełni warunki określone w art. 106m ust. 1-4, art. 112 oraz art. 112a ust. 1 pkt 2 ustawy.’’

—-

Żródło

ksiegowosc.infor.pl

Rada Ministrów podjęła 11 września 2018 r. decyzję, że minimalne wynagrodzenie w 2019 roku wyniesie 2250 zł, a minimalna stawka godzinowa 14,70 zł.

W 2018 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosi 2100 zł. To 47,3 proc. prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej na 2018 r. Minimalna stawka godzinowa w 2018 r. wynosi 13,70 zł.

O podwyższeniu minimalnego wynagrodzenia poinformowali na konferencji prasowej w Idzikowicach (Łódzkie) premier Mateusz Morawiecki i minister rodziny, pracy i polityki społecznej Elżbieta Rafalska. Według wcześniejszej propozycji rządu minimalne wynagrodzenie w 2019 r. miało wynosić 2220 zł, a stawka godzinowa 14,50 zł

«Podjęliśmy decyzję na Radzie Ministrów, żeby zarekomendować wyższą niż pierwotnie planowaliśmy płacę minimalną — na poziomie 2250 zł. To jest jednocześnie też symbol tego, że chcemy, żeby gospodarka polska opierała się o rozwój nie na niskich płacach tylko na rosnących płacach» — oświadczył we wtorek premier.

Serwis Kadry

Zgodnie z rozporządzeniem przygotowanym przez Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej minimalne wynagrodzenie za pracę w 2019 r. będzie wynosić 2250 zł, co oznacza wzrost o 7,1 proc. i stanowi 47,2 proc. prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej na 2019 r.

«Pokazujemy, czym jest prawdziwy dialog społeczny. Rozmawiamy zarówno z pracodawcami, jak i ze związkami zawodowymi.(…) Jestem przekonany, że Polacy, którzy są narodem pracowitym, zasługują na bezpieczeństwo finansowe, na uczciwe, godne życie i godne traktowanie» — podkreślił premier.

Szefowa MRPiPS zaznaczyła, że zaproponowana kwota 2250 zł pozwala zachować relacje minimalnego wynagrodzenia do przeciętnego. «W sytuacji, kiedy rosną wynagrodzenia, jesteśmy we wzrośnie gospodarczym, nie chcemy, żeby przeciętne wynagrodzenie uciekało» – powiedziała Rafalska.

Przypomniała, że zgodnie z przepisami rząd do 15 września ma przyjąć ostateczną decyzję w tej sprawie. Rafalska podkreśliła, że płaca minimalna podlega negocjacjom w ramach Rady Dialogu Społecznego i rząd wsłuchuje się w głosy partnerów społecznych i związków zawodowych.

O wzrost minimalnego wynagrodzenia apelowali m.in. działacze NSZZ «Solidarność» i Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych. Związkowcy z Solidarności domagali się minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2019 r. nie mniejszego niż 2255 zł (wcześniej «S» żądała 2278 zł). Natomiast OPZZ proponował, aby było to nie mniej niż 2383 zł brutto.

Centrum Informacyjne Rządu podkreśliło we wtorkowym komunikacie, że z analiz rynku pracy wynika, iż wysokość minimalnego wynagrodzenia w 2018 r. nie wpływała negatywnie na popyt na pracę. «Obecna sytuacja ekonomiczna Polski pozwala na zrównoważone podnoszenie płacy minimalnej, współmierne do dynamiki wzrostu gospodarczego i wzrostu produktywności pracy oraz spadku bezrobocia. Poziom minimalnego wynagrodzenia za pracę w wysokości 2250 zł będzie miał pozytywny wpływ na sytuację gospodarstw domowych (przez wzrost dochodów pracowników)» — napisano w komunikacie.(PAP)

—

autorzy: Karolina Kropiwiec, Paweł Żebrowski

https://ksiegowosc.infor.pl

Prezydent Andrzej Duda podpisał ustawę zakładającą obniżenie składek na ZUS dla najmniejszych firm jednoosobowych. Według zapowiedzi inicjatorów dzięki nowym przepisom około 175 tys. mikrofirm zapłaci niższe składki na ZUS.

Podpisane dziś przez prezydenta przepisy mają doprowadzić do tego, że drobni przedsiębiorcy zamiast obecnych 1200 zł zapłacą miesięczne składki w wysokości 660 zł. Z preferencyjnych warunków odprowadzania składek skorzystać będą jednoosobowe firmy, których miesięczne przychody nie przekroczą 2,5-krotności minimalnego wynagrodzenia. W praktyce oznacza to , że nowe zapisy obejmują jednoosobowe firmy o miesięcznych przychodach nie większych niż 5250 zł.

W komunikacie Kancelarii Prezydenta podkreślono, że przyjęte rozwiązania mogą wpłynąć na rozwój przedsiębiorczości, pobudzić aktywność zawodową, ograniczyć tzw. szarą strefę oraz poprawić „przeżywalność” przedsiębiorstw, a przede wszystkim ich rentowność. Czytamy również, iż ustawa uzależnia najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych od uzyskiwanego przez nich rocznego przychodu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, który w poprzednim roku kalendarzowym nie przekroczył 30krotności kwoty minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w grudniu poprzedniego roku (w razie rozpoczęcia lub zawieszenia działalności gospodarczej w ciągu roku kalendarzowego limit przychodów ulega proporcjonalnemu zmniejszeniu.

Z nowych zasad opłacania składek właściciel jednoosobowej firmy może korzystać przez 3 lata w ciągu ostatnich 5 lat prowadzenia własnego biznesu. Pozostałe 2 lata przedsiębiorca zobowiązany jest do płacenia składek na ZUS w pełnej wysokości. Podpisane przez prezydenta przepisy wchodzą w życie 1 stycznia 2019 roku.

W roku 2018 przedsiębiorcy działający na rynku dłużej niż 2 lata płacą (łącznie ze składką chorobową) kwotę 1232,16 zł. Młode firmy istniejące do 2 lat płacą 535,54 zł (łącznie ze składką chorobową).

Składki na ZUS dla firm działających dłużej niż 2 lata

Jaki ZUS dla małych firm?

Według rządu z nowego rozwiązania skorzysta blisko 200 tys. małych firm. Przyjęte zapisy pozwolą drobnym przedsiębiorcom zaoszczędzić łącznie 1,5 mld zł.

Źródło: MamBiznes.pl

Weszły w życie nowe zasady kontroli podatkowej. Przepisy nałożyły na przedsiębiorców obowiązek przekazywania organom kontroli skarbowej szczegółowych danych podatkowych. Informacje te muszą być generowane i przesyłane w wersji elektronicznej w formie Jednolitego Pliku Kontrolnego (JPK).

Sprawdź, czy jednolity plik kontrolny jest również obowiązkowy dla mikroprzedsiębiorców!

Mikroprzedsiębiorca a obowiązek JPK od 2018 roku

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy Prawo przedsiębiorców, mikroprzedsiębiorcą jest przedsiębiorca, który w co najmniej jednym z dwóch ostatnich lat obrotowych spełnił łącznie dwa warunki:

1.  zatrudniał średniorocznie mniej niż 10 pracowników,
2.  osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz   operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 2 milionów   euro.

Przeliczenia wartości na dany rok, dokonuje się według średniego kursu z ostatniego dnia roku poprzedniego. W roku 2017 limit wynosił 8 341 800 zł.

Zatem mikroprzedsiębiorcą będzie każdy podmiot prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą, zatrudniający mniej niż 10 pracowników.

W przypadku przekroczenia w dwóch ostatnich latach wartości średniego rocznego zatrudnienia, ponad 9,99 (przeliczamy średniorocznie na etaty stąd pojawić się mogą liczby ułamkowe) przedsiębiorca zostaje zakwalifikowany do grupy Małych podatników (obowiązek jpk od stycznia 2017), nawet jeżeli jego obroty są niższe niż 2 mln EURO.

W odniesieniu do składania informacji JPK przez mikroprzedsiębiorców, ustawodawca przewidział okres przejściowy.

Obowiązek przesyłania danych w formie plików JPK powstanie:

• ewidencje VAT (plik JPK-VAT) miesięcznie bez wezwania organu podatkowego: od 1 stycznia 2018 r.
• dane do e-kontroli (wszystkie pliki JPK) na wezwanie organów podatkowych: od 1 lipca 2018 r.

Czy obowiązkowa wysyłka JPK_VAT dotyczy Twojej firmy?

Mikroprzedsiebiorcą jest zatem każda jednoosobowa działalność gospodarcza, nawet jeżeli nie zatrudnia pracowników. Zatem od stycznia 2018 roku wszyscy czynni podatnicy VAT muszą sprostać obowiązkowej, co miesięcznej (bez względu na to czy deklaracje składane są kwartalnie czy miesięczne) wysyłce JPK_VAT do Ministerstwa Finansów.

Od stycznia 2018 roku każdy przedsiębiorca będący czynnym podatnikiem VAT (niezależnie czy jest to jednoosoba działalność gospodarcza — mikrofirma czy mały, średni czy duży podmiot), musi wysyłać co miesiąc JPK_VAT.

Wprowadzenie Jednolitych Plików Kontrolnych przede wszystkim stanowi duże ułatwienie dla organów podatkowych, ponieważ pozwala na zautomatyzowanie weryfikacji danych podatkowych, jak i ujednolicenia i szybszego przeprowadzania czynności kontrolnych i sprawdzających. Wprowadzenie JPK pozwoli na efektywne zarządzanie zespołami realizującymi czynności kontrolne.

Jednolite Pliki Kontrolne będą miały dodatkowo, pozytywny wpływ na działanie przedsiębiorstw, pozwolą one na przeprowadzenie wewnętrznych audytów w celu wykrycia nieprawidłowości w księgach. Dzięki temu przedsiębiorcy będą mogli stale monitorować sytuację swojego przedsiębiorstwa.

Z punktu widzenia przedsiębiorcy, przeprowadzanie elektronicznej kontroli przez organy skarbowe będzie mniej uciążliwe niż dotychczasowa forma, ponieważ nie będą one przeprowadzane, co do zasady, w siedzibie firmy. W przypadku pozytywnego wyniku audytu ingerencja organów podatkowych w firmę będzie zerowa. Fakt ten w znaczny sposób zachęca mikroprzedsiębiorców do korzystania z jednolitych plików kontrolnych, w celu ograniczenia ingerencji organów podatkowych, w czasie kontroli jak i do zapewnienia sobie bezpieczeństwa prawno-podatkowego jeszcze przed wprowadzeniem obowiązku.

Obowiązek wysyłania jednolitych plików kontrolnych w postaci ewidencji VAT sprzedaży i zakupów mikroprzedsiębiorców, obowiązuje od stycznia 2018 roku. Pozostałe struktury (których nie będzie trzeba wysyłać do urzędu a jedynie posiadać na wypadek kontroli) będą obowiązkowo prowadzone od lipca 2018. 

Sposób przekazania JPK_VAT urzędom skarbowym

Mikroprzedsiębiorcy JPK wysyłać powinni do Ministra Finansów, skąd dane zostaną przekazane odpowiednim urzędom skarbowym. Mowa tutaj o strukturze JPK_VAT czyli rejestrze sprzedaży i zakupu VAT. Podmioty zobowiązane do składania JPK, muszą obowiązkowo w formie elektronicznej dokonywać wysyłki rejestrów, w tym celu stworzona zostanie specjalna platforma, jednakże obecnie podatnicy do tego zobowiązani Jednolity Plik Kontrolny wysyłają przy pomocy podpisu elektronicznego lub ePUAP.

Potwierdzeniem poprawnej wysyłki JPK jest możliwość pobrania UPO, czyli Urzędowego Potwierdzenia Odbioru. W sytuacji, gdy konieczne jest udowodnienie, że JPK faktycznie zostało wysłane UPO chroni przedsiębiorcę potwierdzając wysyłkę dokumentów.

Beata Kostrzycka
www.poradnikprzedsiebiorcy.pl

Ministrowie finansów Unii Europejskiej rozmawiali o zmianach systemu VAT, dotyczących m.in. możliwości wprowadzenia mechanizmu zwalczania oszustw karuzelowych (tzw. ogólnego mechanizmu odwrotnego obciążenia, General Reverse Charge Mechanism, GRCM). Podnoszona została również kwestia ujednolicenia stawek VAT w przypadku publikacji elektronicznych i papierowych.

Jak poinformowało Ministerstwo Finansów, wiceminister finansów Piotr Nowak wziął udział w posiedzeniu Rady do Spraw Gospodarczych i Finansowych (ECOFIN), które odbyło się 13 lipca 2018 r. w Brukseli. Było to pierwsze posiedzenie ECOFIN prowadzone przez prezydencję austriacką. W trakcie spotkania minister finansów Austrii przedstawił program prac Rady dotyczący kwestii gospodarczych i finansowych w II połowie br.

Główne cele prezydencji to ukończenie unii bankowej i rozwijanie unii rynków kapitałowych, pogłębienie i wzmocnienie koordynacji polityk gospodarczych oraz poprawa skuteczności i sprawiedliwości systemów podatkowych. Chodzi również o zwalczanie oszustw podatkowych i unikania opodatkowania, a także zapewnienie odpowiednich zasobów finansowych w ramach budżetu Unii Europejskiej.

Koordynacja gospodarcza i budżetowa

W ramach kolejnej edycji semestru europejskiego, czyli cyklu koordynacji polityk gospodarczych i budżetowych państw członkowskich UE, Rada formalnie przyjęła zalecenia skierowane do poszczególnych państw. Oceniła w nich polityki gospodarcze i fiskalne przedstawione w krajowych programach reform i programach stabilności lub konwergencji.

Zwalczanie oszustw w VAT

Ministrowie rozmawiali o zmianach systemu VAT. Dotyczą one m.in. możliwości wprowadzenia mechanizmu zwalczania oszustw karuzelowych (tzw. ogólnego mechanizmu odwrotnego obciążenia, General Reverse Charge Mechanism, GRCM). Polska z zainteresowaniem przygląda się inicjatywom, które dążą do eliminacji oszustw podatkowych w VAT, w szczególności karuzeli podatkowych. W trakcie prac technicznych nasz kraj wskazywał, że wprowadzanie takich rozwiązań jak GRCM powinno uwzględniać funkcjonowanie całego systemu VAT. Polska zwracała też uwagę na potrzebę wprowadzenia zabezpieczeń przed przenoszeniem się oszustw z państw stosujących to rozwiązanie do państw sąsiadujących, które go nie wprowadziły.

Ujednolicenie stawek VAT na publikacje elektroniczne i papierowe

Dyskutowano też o propozycji zrównania stawek podatku stosowanego do książek, gazet i czasopism w wersji elektronicznej z tymi w formie tradycyjnej (papierowej). Polska od początku popierała ideę ujednolicenia stawek VAT w przypadku publikacji elektronicznych i papierowych. To wpłynie pozytywnie na rozwój rynku książki, zwiększy legalny zasób książek cyfrowych i będzie zapobiegać rozwojowi piractwa internetowego.

—

www.infor.pl

Spora część przedsiębiorców nie zdążyła z wdrożeniem nowych zasad ochrony danych osobowych w swoich firmach. Częstym powodem tego było przekonanie, że RODO nie dotyczy małych firm, zatrudniających kilku pracowników, mających stałych klientów, nieprowadzących przetwarzania danych osobowych na szeroką skalę. Nic bardziej mylnego. RODO obowiązuje każdy podmiot niezależnie od jego charakteru, wielkości zatrudnienia czy ilości klientów. Konieczność stosowania się do przepisów unijnego rozporządzenia i polskiej ustawy o ochronie danych osobowych uzależniona jest od faktu przetwarzania danych osobowych.

Kto powinien wdrożyć RODO?

Często właściciele małych firm twierdzą, że nie przetwarzają danych osobowych, bo nie zatrudniają pracowników, mają tylko dane swoich klientów i dostawców (przedsiębiorców wpisanych do CEDG). Takie posiadanie danych, samo ich przechowywanie jest właśnie przetwarzaniem danych osobowych. Przetwarzaniem są bowiem operacje wykonywane na danych, takie jak np. ich zbieranie, utrwalanie, organizowanie, porządkowanie, przechowywanie, adaptowanie lub modyfikowanie.

Do stosowania przepisów RODO i nowej polskiej ustawy o ochronie danych osobowych zobowiązane są również biura rachunkowe. Przepisy nakładają na nie szczególne obowiązki, z racji tego, że biura rachunkowe mogą występować w podwójnej roli, tj. być administratorem danych, np. w stosunku do danych osobowych swoich pracowników, klientów czy kontrahentów będących osobami fizycznymi, jak również przysługuje im status podmiotów przetwarzających. Takim podmiotem jest osoba fizyczna lub prawna, organ publiczny, jednostka lub inny podmiot, który przetwarza dane osobowe w imieniu administratora. Z taką sytuacją mamy właśnie do czynienia w przypadku biur rachunkowych, które świadczą swoje usługi na rzecz pracodawców czy przedsiębiorców. Przekazują oni zewnętrznemu biuru rachunkowemu dokumentację zawierającą dane osobowe pracowników czy klientów (np. zamieszczone na fakturach).

W każdym biurze rachunkowym (i w każdej innej jednostce, która choćby w najmniejszym stopniu przetwarza dane osobowe) należy w większym lub mniejszym stopniu wdrożyć zasady ochrony danych osobowych. Zakres dokumentacji, stopień jej skomplikowania, rodzaj wprowadzanych zabezpieczeń zależy od charakteru przetwarzanych danych osobowych (czy są dane osobowe zwykłe, czy szczególnej kategorii). Ponadto zależy od tego, w jaki sposób dane są gromadzone, tj. w zbiorach papierowych czy systemach komputerowych i jakie te systemy i programy mają zabezpieczenia.

Co należy analizować i jakie tworzyć dokumenty?

Wdrażając podstawowe zasady ochrony danych osobowych należy w pierwszej kolejności określić, jakie dane osobowe podmiot przetwarza, na jakiej podstawie prawnej np. w celu realizacji umowy (zawartej z klientem biura), w celu wypełnienia obowiązku prawnego (np. w stosunku do pracowników), w jakich zbiorach i czy są przekazywane innym podmiotom (np. na podstawie umowy powierzenia lub w celu realizacji obowiązku prawnego). W związku z tym warto sporządzić Wykaz zbiorów przetwarzanych danych osobowych.

Następnie warto, w podstawowym zakresie, przeprowadzić analizę ryzyka, tzn. zdefiniować zagrożenia w stosunku dla każdego z takich zbiorów w zakresie ochrony danych osobowych oraz określić, czy ryzyko np. utraty, wycieku danych osobowych jest małe, czy wysokie. Trzeba też określić i opisać rodzaj zabezpieczeń stosowanych w celu ochrony danych osobowych. RODO nie narzuca w tym zakresie gotowych rozwiązań, wybór środków należy więc zawsze do administratora danych (trzeba wprowadzić zarówno zabezpieczenia osobowe, jak i fizyczne, w tym właściwe zabezpieczenia systemów i programów komputerowych). Oceniając, czy stopień bezpieczeństwa jest odpowiedni, uwzględnia się ryzyko wiążące się z przetwarzaniem, w szczególności wynikające z przypadkowego lub niezgodnego z prawem zniszczenia, utraty, modyfikacji, nieuprawnionego ujawnienia lub nieuprawnionego dostępu do danych osobowych przesyłanych, przechowywanych lub w inny sposób przetwarzanych. W celu realizacji tego obowiązku można sporządzić Wykaz zabezpieczeń stosowanych przez administratora danych.

RODO nakłada na administratorów danych szereg obowiązków informacyjnych, które należy spełniać względem osób, których dane administrator przetwarza. Określa je art. 13 i 14 RODO. Sposób realizacji tych obowiązków (przekazania klauzul informacyjnych) np. pracownikom czy klientom również należy do administratora danych. W związku z tym należy sporządzić Klauzule informacyjne.

Jeżeli administrator danych zatrudnia pracowników lub inne osoby np. na podstawie umów cywilnoprawnych, które pracują z danymi osobowymi, należy je upoważnić do przetwarzania danych osobowych. Oprócz upoważnień warto sporządzić Oświadczenia o poufności oraz prowadzić Rejestr upoważnień, a pracownikom przedstawić do zapoznania się i podpisania Regulamin ochrony danych.

Rejestry przetwarzania i umowa powierzenia

RODO na niektórych administratorów danych i podmioty przetwarzające nakłada odpowiednio obowiązek prowadzenia rejestru czynności przetwarzania lub rejestru wszystkich kategorii czynności przetwarzania dokonywanych w imieniu administratora. Obowiązki te dotyczą podmiotów, które zatrudniają co najmniej 250 osób, ale też podmiotów, u których przetwarzanie może powodować ryzyko naruszenia praw lub wolności osób, których dane dotyczą, nie ma charakteru sporadycznego lub obejmuje szczególne kategorie danych osobowych. Biura rachunkowe spełniające te przesłanki mogą być zobowiązane do prowadzenia obu rejestrów, tj. Rejestru czynności przetwarzania lub Rejestru wszystkich kategorii czynności przetwarzania dokonywanych w imieniu administratora.

RODO nałożyło na administratorów danych nowy obowiązek zgłaszania organowi nadzorczemu naruszeń ochrony danych osobowych, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo, że naruszenie to może skutkować ryzykiem naruszenia praw lub wolności osób fizycznych. Z kolei w przypadku wystąpienia takiej sytuacji u podmiotu przetwarzającego, musi on poinformować o tym fakcie administratora danych, w imieniu którego dane przetwarza. W związku z tym należy opracować Procedurę zgłaszania naruszeń ochrony danych.

Biura rachunkowe są zobowiązane przygotować i przedstawić swoim obecnym i przyszłym klientom, od których otrzymują np. dokumentację zawierającą dane osobowe, Umowę powierzenia. Taka umowa zawierana pomiędzy biurem a klientem powinna określać przedmiot i czas trwania przetwarzania, charakter i cel przetwarzania, rodzaj danych osobowych, oraz kategorie osób, których dane dotyczą, a także obowiązki i prawa administratora. Podmioty przetwarzające muszą odpowiednio wdrożyć ochronę danych osobowych ponieważ RODO nałożyło na administratorów danych obowiązek korzystania wyłącznie z usług takich podmiotów przetwarzających, które zapewniają wystarczające gwarancje wdrożenia odpowiednich środków technicznych i organizacyjnych, by przetwarzanie spełniało wymogi rozporządzenia i chroniło prawa osób, których dane dotyczą.

—

Gazeta Podatkowa nr 49 (1506) z dnia 18.06.2018, strona 18

Wskazówki dla przedsiębiorcy

Marta Stefanowicz — Wasilewska

Przedsiębiorcy, by poprawić swoją konkurencyjność na rynku, czy też w ogóle się na nim utrzymać, zmuszeni są do podejmowania różnego rodzaju działań marketingowych. W branży handlowej objawia się to często sprzedażą określonych towarów za symboliczną kwotę.

Rozliczenie takiej sprzedaży na gruncie podatkowym może podatnikom sprawiać trudności. Pojawiają się bowiem wątpliwości odnośnie racjonalności działań podatnika, który wyzbywa się towaru po cenie znacznie niższej niż rynkowa. Dlatego warto zadbać, by zasadność przeprowadzenia akcji marketingowej właściwie uargumentować, a jej przebieg prawidłowo udokumentować.

Akcja promocyjna powinna być uzasadniona ekonomicznie i przeprowadzona w oparciu o opracowany w tym celu regulamin. W szczególności powinien on określać:

• do kogo będzie skierowana sprzedaż za symboliczną kwotę,
• w jakim okresie taka sprzedaż będzie przeprowadzona,
• jakie warunki powinien spełnić uczestnik, by mógł skorzystać z takiej sprzedaży, np. jaki poziom zrealizowanych zakupów towarów da możliwość nabycia określonych rzeczy po promocyjnej cenie.

1.1. Przychód ze sprzedaży

Za przychody związane z działalnością gospodarczą osiągnięte w roku podatkowym uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 3updop).

Jednocześnie ustawodawca w art. 14 ust. 1 updop unormował, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy, praw majątkowych lub świadczenia usług jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, praw lub usług, organ podatkowy określa ten przychód w wysokości wartości rynkowej.

Z kolei wartość rynkową, o której mowa w art. 14 ust. 1 updop określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami, prawami lub usługami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca zbycia albo świadczenia (art. 14 ust. 2 updop).

W przypadku sprzedaży polegającej na oferowaniu dodatkowego towaru za symboliczną kwotę, jego cena znacznie odbiega od wartości rynkowej. Jednak okoliczność ta nie daje jeszcze organowi podatkowemu podstaw do zakwestionowania tej ceny. Ustawodawca jasno określił, że dopiero gdy została ona ustalona bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych, fiskus ma prawo ją podważyć i określić przychód na poziomie cen rynkowych.

W sytuacji gdy podatnik podejmuje działania marketingowe mające na celu zwiększenie obrotów lub przynajmniej podtrzymanie popytu na dotychczasowym poziomie, nie sposób przyjąć, że sprzedaż za symboliczną kwotę na warunkach określonych w regulaminie akcji promocyjnej nie ma uzasadnienia ekonomicznego. Są to działania o charakterze strategicznym zmierzające do osiągania korzyści ekonomicznych. Dlatego w tym przypadku wysokość ceny towarów objętych promocją nie powinna być kwestionowana przez organ podatkowy.

Moment powstania przychodu z tytułu sprzedaży takich towarów ustalany jest na zasadach ogólnych. Przychód ten powstaje w dniu wydania towarów, nie później niż w dniu wystawienia faktury albo uregulowania należności (art. 12 ust. 3a updop).

1.2. Koszty uzyskania przychodów

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. Taką ogólną definicję kosztów podatkowych zawiera art. 15 ust. 1 updop.

Aby więc wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, muszą być spełnione przesłanki pozytywne, tj. celem poniesienia wydatku powinno być osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu, oraz przesłanka negatywna — wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów, które wykluczone zostały z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 updop. Przesłanki te muszą być spełnione łącznie. Sprzedaż za symboliczną kwotę bez wątpienia służy zachowaniu i zabezpieczeniu źródła przychodów, a także samemu uzyskiwaniu przychodów. Działania promocyjne wspierające sprzedaż towarów wpływają na wzrost popytu, a tym samym mogą doprowadzić do zwiększenia przychodów w firmie. Wobec tego wydatki na zakup towarów zbywanych w ramach akcji promocyjnej za symboliczną kwotę są kosztami uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 4b updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1) sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

2) złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

— są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Natomiast koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w art. 15 ust. 4b pkt 1 albo pkt 2 updop, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c updop).

—

Przegląd Podatku Dochodowego

nr 12 (468) z dnia  20.06.2018

http://www.czasopismaksiegowych.gofin.pl

Od 1 lipca 2018 r. nabywcy towarów i usług będą mieli możliwość zapłaty za nabyte towary i usługi przy zastosowaniu mechanizmu podzielonej płatności. W związku z tym sprzedający, z wpłaconej przez nabywcę wartości brutto, podatek VAT otrzyma na specjalny, utworzony w tym celu tzw. rachunek VAT. Korzystanie przez podatników z mechanizmu podzielonej płatności wpłynie także na zasady rozliczania podatku VAT przez czynnych podatników składających deklaracje VAT.

Zobowiązanie podatkowe do zapłaty

Od 1 lipca 2018 r. podatnik będzie mógł dokonać wyboru sposobu zapłaty zobowiązania podatkowego. Będzie mógł wykonać w całości przelew na konto urzędu skarbowego ze swojego rachunku rozliczeniowego lub z rachunku VAT.

Ustawodawca wprowadzając do ustawy o VAT zasady dotyczące mechanizmu podzielonej płatności wprowadził także szereg przepisów przewidujących system zachęt dla tych podatników, którzy podejmą decyzję o stosowaniu tego mechanizmu. Nowo dodany do ustawy o VAT art. 108d przewiduje wprowadzenie zachęty dla podatników, którzy dokonają wcześniejszej zapłaty zobowiązania z tytułu podatku VAT, jeśli zostanie ona dokonana za pomocą rachunku VAT. Jeżeli podatnik skorzysta z tej możliwości, kwota jego zobowiązania będzie zmniejszona o kwotę obliczoną na podstawie wzoru wskazanego w art. 108d ustawy o VAT (patrz ramka), uzależnioną od kwoty zobowiązania, stopy referencyjnej NBP obowiązującej na 2 dni robocze przed dniem zapłaty oraz terminu, w jakim zobowiązanie zostanie uregulowane. Tak więc, jeśli podatnik zapłaty takiej dokona w całości z rachunku VAT i zapłata ta będzie miała miejsce przed terminem zapłaty podatku, czyli generalnie przed 25. dniem danego miesiąca, wówczas zyska prawo do pomniejszenia należnej wpłaty o skonto.

Kwotę, o którą obniży zobowiązanie podatkowe, należy zaokrąglić do pełnych złotych (przykład).

Podatnik, o kwotę wyliczoną w taki sposób będzie mógł zmniejszyć swoje zobowiązanie podatkowe za dany okres rozliczeniowy. Przy czym podstawowym warunkiem skorzystania z tego obniżenia jest zapłata zobowiązania z rachunku VAT.

Warto podkreślić, że w praktyce podatnik będzie mógł zastosować także tzw. sposób mieszany zapłaty. Podatnik będzie mógł z niego skorzystać w sytuacji, gdy nie będzie posiadał na rachunku VAT wystarczających środków do pokrycia całej kwoty zobowiązania podatkowego. Wówczas do wysokości posiadanych na rachunku VAT środków zapłata zobowiązania podatkowego będzie realizowana z tego rachunku, natomiast w pozostałej części — z rachunku rozliczeniowego podatnika. Należy jednak zaznaczyć, że przy takim sposobie uregulowania zobowiązania, mimo użycia środków pochodzących z rachunku VAT, podatnik nie będzie miał możliwości zastosowania skonta.

Rozliczenie nadwyżki VAT

W związku z możliwością stosowania mechanizmu split payment, wprowadzono także zmiany w art. 87 ustawy o VAT. Zgodnie z nimi, jeżeli podatnik wystąpi z wnioskiem złożonym wraz z deklaracją VAT o zwrot różnicy podatku na rachunek VAT, wówczas taki zwrot będzie mu dokonany w terminie 25 dni, licząc od dnia złożenia rozliczenia. Ważne jest to, że chodzi o zwrot całej kwoty nadwyżki VAT, niezależnie od tego, czy faktury, z których wynika wykazany podatek, zostały zapłacone z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności.

Rozwiązanie to jest korzystne dla podatników nie tylko ze względu na znacząco krótszy termin zwrotu i brak warunków dodatkowych związanych z jego realizacją, ale też z uwagi na to, że termin 25-dniowy na dokonanie zwrotu na rachunek VAT nie będzie mógł zostać przedłużony przez organ podatkowy.

Termin zwrotu podatku na rachunek VAT nie będzie podlegać przedłużeniu, co jednak nie oznacza, że zasadności tego zwrotu nie będzie można w późniejszym czasie skontrolować.

Zgodnie z art. 87 ust. 6b ustawy o VAT zwrot różnicy podatku na rachunek VAT będzie dokonywany przez urząd skarbowy przy użyciu komunikatu przelewu, w którym urząd będzie musiał wskazać kwotę odpowiadającą zwracanej kwocie różnicy podatku, okres rozliczeniowy, którego dotyczy wniosek o zwrot, oraz numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku. Zwrot VAT w tym terminie nie będzie także zależał od spełnienia warunków określonych w art. 87 ust. 6 ustawy o VAT. Podatnik będzie musiał jedynie zadeklarować chęć otrzymania zwrotu na rachunek VAT, zaznaczając odpowiednią pozycję deklaracji VAT.

—

Gazeta Podatkowa nr 49 (1506) z dnia 18.06.2018

Aleksandra Węgielska

https://www.gofin.pl/